САҲАР АЗ ХОБ, КИ ХЕЗАМ…
Саҳар аз хоб, ки хезам ба димоғам аз кӯҳ
Бӯи сад гуна гиёҳи сараву гул резад.
Кӯҳсори Ватан ин қадр базебу башукӯҳ,
Зи сари ҳар гули он чаҳ-чаҳи булбул хезад.
Кош дар байни ҳамон бӯи гиёҳу гулҳо,
Ки ба номи дигаре бӯи диёрам бошад, –
Кош дар байни ҳамон савти хуши булбулҳо
Бӯи мӯи хушу овози нигорам бошад!
Ман, ки як ҳафта шуд, аз хонаву ёрам дурам,
Бӯи гул, чаҳ-чаҳи булбул ба хаёлам овард.
Ман намехостам ин дурию чун ранҷурам,
Ба шифохона маро духтури ман роҳӣ кард.
Гарчи пазмон шудаам хонаву фарзандонро,
Чӣ кунам, меравам он гаҳ, ки табобат ёбам.
Дода ин давр чунин бахти накӯ инсонро,
Амри духтур, ки саёҳат бинамоям хобам...
Меравам бо тани солим паи кори Ватан,
Хизмати халқу Ватан қарз ба ҳар инсон аст.
Оҷиз ин дард ба фарзанди фидокори Ватан,
Чун ба дил меҳри Ватан, хонаву фарзандон аст!
Саҳар аз хоб, ки хезам, ба димоғам аз кӯҳ
Бӯи сад гуна гиёҳи сараву гул резад.
Кӯҳсори Ватан ин қадр базебу башукӯҳ,
Зи сари ҳар гули он чаҳ-чаҳи булбул хезад!
1957