Файзулло Ансорӣ
(1931-1980)

Хотираҳо -

АБДУЛХАМИД САМАД

 


ПАЙРОҲАИ МЕҲР 
                        
   Барги сабзе ба ёди Файзулло Ансорӣ

Масти шароби ишқ 
Ба хиёбони пургули сухан,
Ансорӣ меравад ба нармӣ
                                    чу ҷони як чаман.

Аз «Имтиҳон»-и ишқ ба чи шӯру иштиёқ
Фарҳодвор қадам бизанад бо сари баланд.
Пайроҳае кушод ба як саҳнаи ҳунар
Аз баҳри ташнагони меҳр –
                                              мардони дилписанд...

Эшон зи ҳизби ишқ буд –
                               обу гилаш зи ишқ,
Мерехт аз лабони ӯ ҳарфу дуруди ишқ.
Бо нағмаву чағонаи устод Рӯдакӣ
Бо савти обшор зи кӯҳсори Некнот.[1]
«Дар забони миллати ман ишқ
                                                ин покизагист,
Ҳар кас ин маъно нафаҳмад – одами покиза нест».[2]

Шӯри Зарафшон ганҷи дил,
Дарду алам дар сина пур...
Ҳеҷ кас нафаҳмид ногаҳон
Аз каф равад ӯ ҳамчу дур.

Розаш аён чун бӯи гул,
Пайроҳи меҳраш ҷовидон.
Дар қуллаи Некноти худ
Хуфта чу ганҷи шойгон...
                                                          1999.

 

 

 

 



[1] Некнот – зодгохи Ф.Ансори.

[2] Ин байт моли Ф.Ансори аст.

 



« Бозгашт | МУНДАРИҶА | Идома »