БОБИ ШАШУМ
Замона неку одамҳош неканд,
Ба шодию ғамат доим шариканд...
Баҳор ояд табиат мехурӯшад,
Замин ҳам ҷомаи махмал бипӯшад.
Барояд дил ба дашту кӯҳсорон,
Ба ҷӯш ояд мисоли чашмасорон.
Бифармояд, ки дастат лола чинад,
Бифармояд, ки чашмат хуб бинад.
Бифармояд, ки гӯшат бишнавад хуб,
Навою нағмаҳои бас дилошӯб.
Бифармояд, ки ҳар ҷо гул бирӯяд,
Димоғат бо камоли меҳр бӯяд.
Бифармояд, ки ишқи духтаронро
Ба ҷон пайвандию бандӣ забонро.
Бикӯшӣ дар вафо, бо ҷон бикӯшӣ,
Валекин пеша бинмоӣ хамӯшӣ.
Бифармояд, ки модарро навозӣ,
Ки бо меҳраш расӣ бар сарфарозӣ.
Чу то фасли баҳорон фурсате ҳаст,
Қалам баҳри дигар нақле миён баст.
Муроду Роҳате дорам, ки онон
Ба ҳам бастанд маҳкам аҳду паймон.
На паймоне, ки бошад то дами тӯй,
Надоранд ин ду тан акнун ғами тӯй.
На паймоне, ки доим дӯст бошанд,
Зи кайҳо ҳар ду дар як пӯст бошанд.
На паймоне, рафиқон беш гарданд,
Намехоҳанд пурташвиш гарданд.
Аз он рӯзе ки он мактуб омад,
Ба ҷони ин ду тан ошӯб омад.
Ба модаршӯй Роҳат дил надорад,
Сари таслим шавҳар мефарорад.