Файзулло Ансорӣ
(1931-1980)

Буттаи гул -

БОБИ ДУЮМ



Мурод аз кори худ баргашт бегоҳ,
Ба Афзал рӯ ба рӯ шуд дар сари роҳ.

Бигуфт Афзал: – Салом, эй холазода,
Зи дидори ту мамнунам зиёда.

– Салом, Афзал! Ту хело камнамоӣ.
– Надонам ман, худат охир куҷоӣ?

Намеоӣ ба манзилгоҳи моён,
Магар дурӣ намояд роҳи моён?

Ба як шаҳрем, ҳам хешу таборем,
Валекин рафтуомад мо надорем.

Гирифтам роҳ ҳоло ҷониби ту,
Дар ин ҷо диданам шуд боз некӯ.

Туро мехост бинад модари ман...
– Намедонӣ чӣ мехоҳанд гуфтан?

– Биё, рафтем, мефаҳмӣ худи ту,
Магар бо хеш бегона шудӣ ту?!

– Маро дар хона Роҳат интизор аст,
Ба ғайр аз ин, каме дар хона кор аст.

Мабодо холаам пай бурда бошанд?
– Чунин пинҳон намудан, гӯй, то чанд?

Нагуфтам, пеша бинмудам хамӯшӣ,
Ба доман офтоб, охир, напӯшӣ.

– Биё, Афзал, равем аввал ба хона,
Ки пурсам рухсате бо як баҳона.

Пас аз он холаро ман рафта бинам,
Каме сӯҳбаткунон он ҷо нишинам.

Чаро бошад, яке Афзал бихандид,
Вале ин хоҳиши ӯро писандид.

Чаро хандидӣ, Афзал, ростро гӯй!
– Шудӣ дигар тамоман ту пас аз тӯй...

Ба назди холаи худ рафтани ту
Бувад рустиву дуздӣ аз зани ту.

Чаро, охир, аз ин тӯи ниҳонат
На модар донаду на хоҳаронат?!

– Тамоман то ба як вақти муайян.
– Аз ин корат ба ҳайрат мондаам ман.

Равон буданд ин ду холазода
Қадам оҳиста-оҳиста ниҳода.

Ба ҳам наздику монанд аст чандон
Қаду қомат, қадаммонии онон.

Либоси ҳар ду ҳам якрангу хушрӯ,
Аҷоиб, ҳар ду ҳам пайвастаабрӯ.

Ба зоҳир фарқашон набвад казоӣ,
Намуди зоҳирӣ дорад расоӣ.

Вале дар ботину эҳсос фарқ аст,
Ки Афзал дар чунин андеша ғарқ аст:



« Бозгашт | МУНДАРИҶА | Идома »