ШЕЪРИ НОТАМОМ
Ман аз тиреза берун чашм дӯзам,
Равон поезд бо як суръати том…
Ба паҳлӯям яке ёри гуландом,
Надорад илтифоте, ки бисӯзам.
Ҳама атроф дар ҳукми зимистон,
Саропо боғу майдон барфпӯш аст.
Чаро он дилбари ҳамраҳ хамӯш аст?
Ба фаҳмаш рафтани ман нест осон.
Сухан бикшодам аз барфи Русия,
Ки вай ҳам то ягон ҳарфе бигӯяд.
Ягон ҳарфи хуш аз барфе бигӯяд,
Ҷавобаш бар саволам шуд насия.
Баногаҳ бешазори рус сар шуд,
Бигӯӣ – ду тараф девор бошад.
Писандам шуд, писанди ёр бошад?
Чаро вай аз бари ман дуртар шуд?
Бигуфтам: бар ту аз ман эҳтиром аст!
Бихандиду ба купеаш даромад…
Аз он ҷо, кош зудтар мебаромад,
Намедонад, ки шеърам нотамом аст?
Роҳи Душанбе-Москва.
Чаро аз ман ту синну сол пурсӣ,
Магар аз рӯи ман пирӣ аён аст?
Ту, мебоист, аввал ҳол пурсӣ,
Ки аз чӣ дар назар синнам калон аст?
На чандон бори андӯҳат кашидан
Барои ин дили ман буд осон.
Ба васли ту, ба васли ту расидан
Чунон душвор шуд, пириам аз он.
Ҳамон чашму хамон мӯи сиёҳат,
На чашм асту на мӯ, ҷодуст, ҷоду,
Ки дар қайдаш гирифт, охир нигоҳат
Бувад алмоси тезу теғи абрӯ.
Ман аз тарсу ҳароси ногаҳонӣ
Ба рӯи тори мӯ истода будам.
Ба рух ожинг омад дар ҷавонӣ,
Ки дар дил ранҷи бемисл озмудам.
Тамоми мӯи сар акнун сафед аст,
Валекин ин нишон аз пириам нест.
Касе, ки лаҳзае ҳаҷри ту дидаст,
Ба ин вай шарҳ додан метавонист.
Чаро аз ман ту синну сол пурсӣ?
Ба мисли ишқи поки ту ҷавонам.
Биё, охир, барои ҳолпурсӣ,
Магар як умри худ танҳо бимонам?!